Özge'nin Ö'sü

 Şu sıralar oldukça fazla kitap okuyorum ve kendimi gece gündüz düşlere dalmış halde buluyorum. Bu düşlerin kimisi eğlence ile kimisi meslek ile kimisi ise aşk ile ilgili.  Aşka dair hayal kurarken ve geçmişi hatırlarken hakkında kötü düşünemediğim tek bir insan var. O beni hiç kırmadı. Karşılıksız masum bir aşktı benimki. O hiçbir şeyi bilmiyormuş gibi davrandı. Şimdi düşününce böyle davrandığı için ona karşı minnettar oluyorum. Belki benim gördüğümden farklı biriydi ama ben onu düşünceli, eğlenmesini bilen ve kıvrak zekalı biri olarak görüyordum, pek yakışıklı da sayılmazdı ama benim için bir problem teşkil etmedi hiçbir zaman. Oldukça etkilenmiştim, Şimdi de düşününce istemsizce sırıtıyorum. Aramızda bir şey olmayacağını bilmek önceden canımı yakardı artık yakmıyor. O duyguları ilk günkü kadar şiddetli hissetmesem de hissediyorum işte. Çok net hatırlıyorum da. Onu çok sevmiştim ve hâlâ seviyorum ama insan olarak. Tamam kabul ediyorum güven veren gülümsemesini ve beni güldür...

 Geçtiğimiz günlerde Genç Werther'in Acıları adlı romanı tekrar okudum. 25 yaşındayım ve Goethe bu kitabı 25 yaşında yazmış. Şüphe getirmez bir gerçek var ki kaç yaşında olursam olayım okurken en kolay empati kurabildiğim ve en çok etkilendiğim kitaptır Genç Werther'in Acıları. En sevdiğim kitabı, yazarın yazmış olduğu yaşta okumak çok garip ve tarif edilemez bir duygu. Garip olması bir yana herkesin yaşaması gerektiğini düşündüğüm bir duygu da. Bu duyguyu yaşamaları gerektiği yeryüzünde var olan ve var olacak herkese önerimdir. Werther'in dramatik ve çocuksu ruhu ile kolayca empati kurabilmemin sebebi ondan pek de farkım olmamasıdır. Bunu anlamak çok da güç değil. Benimle bir iki dakika sohbet eden ve insana dair birşerler bilen herkes bunu kolayca anlayabilir. Bu durumdan kimi zaman şikayetçiyim kimi zaman da gurur duyuyorum. Geçenlerde 18 yaşında yazmış olduğum bir kağıt parçası üzerinde duygulu bir metine denk geldim. Bunu biricik arkadaşım Elif'e attım. O da, benim...