Özge'nin Ö'sü

  Bazen bir yabancıdan gelen mesaj bile seni düşündürmeye yeter. Bir zamanlar hevesle başladığın senaryo dersinden yüz tanışıklığı olan biri, nasılsın, diye sorar. Sen günlerdir mesaj almayan biri olarak duygulanırsın. Nasılsın sorusuna iyiyim, diye cevap vermek; adettendir aslında iyi olmasan bile… Bazen karşı taraf sadece yüz tanışıklığı olan bir yabancıdır, ona bile içindekileri haykırmak istersin ama yapamazsın çünkü boğazındaki düğüm buna izin vermez. Bu sadece o kişiye değil, herkese karşı yaşadığın bir durumken şu an o kişiden yabancı diye bahsetmeli miyim diye düşünürsün? Çünkü en yakınındakiler bile uzun zamandır nasıl olduğunu sormamıştı. O kişinin de nasıl olduğunu merak ettiğinden değil belki de ama sevgiye, ilgiye, anlaşılmaya aç tarafın bir an için seni merak ettiği için sorduğunu düşündürür. İşte bazen sadece umut edersin nedenine sonucuna bakmadan sadece öyle düşünmek istersin. Çoğu zaman istemek ve umut etmek yetersiz olsa da, bazen sadece istersin…

 Önceden sorsalar yaş sadece sayıdan ibaret derdim. Şimdi ise anılardan ve onların getirmiş olduğu duygu durumlarının toplamı diyorum. 1 Eylül 1999 gününden beri dünyada bu zihinle var olan biriyim, neredeyse 25 yaşındayım. Yaşama tutunmama yardımcı olan bir kedim var ve ona karşı yükümlülüklerimi zevkle yerine getiriyorum. O olmasaydı hayatım nasıl olurdu ya da olur muydu bilemiyorum...  Bu yaşıma kadar kendimi sürekli eksik, yetersiz ve bu dünyaya ait değilmiş gibi hissettim. Bu durum birkaç yılda bir tekrarlanıp duruyor. Dizlerimin üstünde yerin dibinde sürünerek yaşamaya çalışıyorum. Düzeliyor gibi oluyorum, güç topluyorum tam ayağa kalkamadan yine düşüyorum. Mutlu olmanın ne demek olduğunu bilmiyorum. Belki de bilmek istemiyorum. Biraz sevinçli hissettikten hemen sonra zihnim beni durduruyor. Ardından kötü hissedeceğim konusunda uyarıyor. Bu uyarı beni önceden içten içe uyarırdı. Şimdilerde ise kulaklarımı patlatırcasına çınlıyor.  Yaşım ilerledikçe hüzün yerini öfke...