BIR SABAH NOTU

-
Aynı gün, aynı saat, aynı yer; kulağımda müzik eşliğinde bu hayattan değilmişçesine, insanları izliyorum. Kimisi işe, kimisi okula gidiyor; hayatları buradan baktığımda gayet stabil görünüyor. Ardından bana yaklaştıkça yüzlerini ve beden dillerini inceliyorum. 
Şu an elleri cebinde, sırtında çantasıyla bir genç kız geçti önümden. Gözleri kıp kırmızıydı; anlaşılan gece çok ağlamış. Sebebi neydi ki? Ailesi ile mi tartıştı, aşk acısı mı çekiyordu? Durdurup sormak istedim ama yapamadım. Daha pişmanlığımı atlatamamışken; kız gözden kayboldu. Bana doğru kasıla kasıla yürüyen siyah bereli  bir genç çocuk gördüm. Uzaktan oldukça kendine güvenli gibi görünen çocuğun yüzünü görünce anladım aslında öyle olmadığını. Çocuğun yüz ifadesi gergindi, omuzlarını ne kadar dik tutmaya çalışsada aşağı doğru düşüyordu. Kendine neden güvenmediğini anlamakta güçlük çektim çünkü yakışıklı da bir çocuktu. Durdurup nasihat vermek istedim, kendine güvenmesi konusunda ama sonra bu konuda nasihat verecek son insan olduğum aklıma geldi. Kendime olan güvensizliğimi düşünemeden, gözüme uzaktan kol kola gelen bir çift çekti. İçimden 'Ne kadar da romantik.' diye geçirsem de yaklaşınca onlarında uzaktan göründüğü gibi olmadığını fark ettim. Kız, çocuğun koluna girmişti ama kız ona yaklaşmaya çalıştıkça çocuk bedenini ondan uzaklaştırıyordu. Çocuğun kızdan ayrılması uzun sürmez, umarım kız fazla üzülmez. Birini karşılıksız sevmenin acısını gayet iyi biliyorum, tüm aşk hayatım bundan ibaret zaten. 
Bir an için gerçek hayattan kaçmıştım ama yine kendime döndüm. O kısacık anlar geçto gözümün önünden; sadece benim kalbimde olan, onun için önemsiz olan o kısacık anlar. Göz göze gelip, kaçamak gülüşler attığım; onun fark etmediği kısacık anlar. O gülüşlerin arkadaşça olduğunu düşündüğü, kısacık anlar. Oysa birazcık önemsese anlardı ona gözlerimin içiyle güldüğümü. Beni önemsemesi için çırpındığım o kısacık anlarda, kalp atışlarımı duyabilse keşke... 
Yine başladım 'Önemsenmeyi, sevilmeyi hak etmiyor muyum?' diye sormaya. Bunu her düşündüğümde göğüs kafesimde birşeyler kırılıyor gibi hissediyorum. Yine gözlerimin dolduğunu fark ediyorum. Sahi ya neden hep ağlayan ben oluyorum?

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

SİYASET VE POLİTİKA KAVRAMLARININ FARKI

-
Resim
  Günümüzde "siyaset" ve "politika" kavramları aynı gibi kullanılsa da kök olarak birbirlerinden ayrılırlar.   Siyaset, kavramanın kökü seyis etmek eylemidir ve Arapça bir kavramdır. Siyaset kavramı Osmanlı devletinde idam etmek anlamında kullanılırdı. Bu bağlamda siyaset kavramının daha olumsuz bir anlam çağrıştırması durumu ortaya çıkar.  Politika, kavramına gelirsek eğer şu şekilde açıklamak gerekir; kökeni Antik Yunan diline dayanır ve polis kelimesinden gelir. Polis, Antik Yunan'da şehir devletleri anlamına gelen sözcüktür. Politikanın tam anlamı ise ,polis hakkında her şey, demektir. Aynı zamanda politika kavramı siyaset kavramına göre daha nötr bir anlam çağrıştırır.
Devamı

FARKINDALIK

-
  Bugün temmuz ayının son günü başıma gelmesinden korktuğum bir şey yaşadım. Beni uzun bir yasa sürükleyen ayrılığın karşı tarafı bana kendini, kendi çabasıyla hatırlatmaya çalıştı. Benim aklımdan geçen ilk şey hemen önüne bariyer çekmek oldu ve çektim de. Yanımda olmayı hak etmeyen insanlara aklımda yer vermeme kararımın arkasında durdum. Şu an o kişinin tanıdığı zihniyetimden oldukça uzakta yaşıyorum. Sadece sevmiyorum canım istemiyor, önemsemiyorum gerek duymuyorum, yaklaşmaya çalışıyorlar uzaklaştırıyorum çünkü artık insan sevgimi olabildiğince aza indirgedim. Kendimle uğraşıyorum, bu yeterince yorucuyken insanlarla uğraşamam. Hepsi hayal kırıklığının vücut bulmuş hali; kendimi dahil öyle görüyorum. Günün sonunda bende elbet birinin hayal kırıklığı olmuş olabilirim çünkü insanım. Dinde ceza olarak dünyaya gönderilen Adem ve Havva hikayesi gerçekten gerçekliğini sorgulamadığım tek dini mevzu olabilir. Dünya üzerinde insan olarak var olmak cezadan başka bir şey olamaz, yaşam il...
Devamı

WERTHER İLE BULUŞMA

-
 Geçtiğimiz günlerde Genç Werther'in Acıları adlı romanı tekrar okudum. 25 yaşındayım ve Goethe bu kitabı 25 yaşında yazmış. Şüphe getirmez bir gerçek var ki kaç yaşında olursam olayım okurken en kolay empati kurabildiğim ve en çok etkilendiğim kitaptır Genç Werther'in Acıları. En sevdiğim kitabı, yazarın yazmış olduğu yaşta okumak çok garip ve tarif edilemez bir duygu. Garip olması bir yana herkesin yaşaması gerektiğini düşündüğüm bir duygu da. Bu duyguyu yaşamaları gerektiği yeryüzünde var olan ve var olacak herkese önerimdir. Werther'in dramatik ve çocuksu ruhu ile kolayca empati kurabilmemin sebebi ondan pek de farkım olmamasıdır. Bunu anlamak çok da güç değil. Benimle bir iki dakika sohbet eden ve insana dair birşerler bilen herkes bunu kolayca anlayabilir. Bu durumdan kimi zaman şikayetçiyim kimi zaman da gurur duyuyorum. Geçenlerde 18 yaşında yazmış olduğum bir kağıt parçası üzerinde duygulu bir metine denk geldim. Bunu biricik arkadaşım Elif'e attım. O da, benim...
Devamı