KARANLIK GÜNLER

Günlerim karanlık geçiyor. Ağaçların yeşilliğini, gökyüzünün maviliğini, güneşin saçtığı ışıkları göremiyorum. Gözümde bir perde kafamda bir tuğla ile yaşıyorum. Gülemiyorum, kahkaha atamıyorum. Kısacası mutsuzum.

Hayatıma belli periyodlar ile giren depresyon ve anksiyetem tüm vücudumu sarmış durumda. Önceleri sinirlenirdim şimdi ise sinirlenmeye bile mecalim yok. Sürekli uykum var ama uyuyamıyorum. İnsan içine karışmak ya da birilerini görmek yük gibi geliyor bedenime. Kitap okuyorum, film izliyorum ama aklım hiçbir zaman okuduğum kitapta ya da filmde değil. Dalıyorum bazen, gözlerim buğulanıyor ve o anlarda kayboluyorum. Nereye gittiğimi bende  bilmiyorum. Gün geçtikçe daha kötü oluyorum ama bugünlerde geçecek biliyorum. Ama nasıl ve ne zaman bilemiyorum. Bir bilinmezliğin içinde kayboldum, gidiyorum. 

 


Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

SİYASET VE POLİTİKA KAVRAMLARININ FARKI

FARKINDALIK

WERTHER İLE BULUŞMA