GEÇMİŞİN KIRINTILARINI BUGÜNE SÜPÜRÜLÜR

 " Bir şeyin olmasını dört gözle beklediğim de, bir duyguya dört elle sarıldığım da bir sonuç alamayacağımı düşündürmeye başlayan hayata ve pes etmek üzere olan kendime yazıyorum. "

Eski günlüğümü buldum ve rastgele bir sayfa açtım, okumaya başladım. Bu cümleyi 13 Mart 2016 tarihinde yazmışım. 17 yaşındayken, ilk aşkımı yaşarken. İlk aşk dediysem de karşılık bulmuş bir aşk değildi, her zamanki gibi. O zamanlar aklıma geldi. Kendime verdiğim değerin dibe vurduğu, kulaklarımda sürekli " Sen sevilmeyi hak etmiyorsun. " diyen sesle yaşadığım o hüzünlü yıllar. 

Ne garip şey insanın geçmişiyle yüzleşmesi. Kaç yaşında olursa olsun o yaşına geri gidiyor ve aynı acıları bir süreliğine tekrar çekiyor. Hele bir de yaşadığı olayın benzeri şu an tekrar hayatında ise kendini sorgulamaya başlıyor. Böyle olmaması gerekiyor. Anı yaşamayı bilmesi ve geçmişte yaşamayı bırakması gerekiyor; bunun farkında olabilecek olgunlukta olsa da bunu uygulayacak kadar başarılı biri değilim henüz. Her şeyi zamana bırakmak bir insanın olgunlukta gelebileceği son nokta diye düşünüyorum bende henüz o noktada hissetmiyorum.