HAYAT ÜZERİNE ÖYLESİNE BİR YAZI

"Çabalamak" üzerinde çok düşündüğüm kavramlardan biridir. Kendimi fark ettiğim andan beri bu kavram üzerine düşünür ve uygulamaya çabalarım. Kendisini anlamaya çalışırken bile içinde kullanılan bu kavram oldukça ilgi çekici değil mi? 

Çabalamaya başlamadan önce bir şeyi hayal ettiğimi fark ettim. Hayatımın çoğu döneminde çabalamayı tam olarak uygulamayacak kadar güçsüz hissettim. Güç neydi peki? Herkesin elinde bulunmasını istediği güç; bulunduğu kabın şeklini alan bir sıvı gibidir. Kimi zaman para kimi zaman güzellik kimi zaman başka bir şey, güç yerine göre her şey olabilir. Çabalamak için gereken gücün bu çağda fiziksel şeyler sayılmasına da sık sık isyan ederim ama benim isyan etmem bunun gerçekliğini ortadan kaldırmıyor. 

Bir şeyin hayalini kurup çabalamak için bir yola çıkarım. Çıktığım bu yolda çoğu zaman arzularıma yenilirim. Diyetteyken çikolata yemek gibi, aşık olduğun kişiyi elde etmek için bile bile kalbimi kırmak gibi... Yine geldik mi o konuya? 

Aşk; ne garip bir duygu durumu. Bulmaca da aşırı sevgi durumunu görür görmez yazabilirim. Bunu başarmak için bir kalemim olması yeterli. Peki bu duygu durumuyla gerçek hayatta karşılaştığımda elimde ne olması gerekir? Tecrübelerim doğrultusunda güzellik denen şeyin olması gerektiğini gördüm. Bu beni oldukça kırdı çünkü standart güzellik kurallarına uyan özelliklere sahip değilim. Bir çok konuda olduğu gibi bu konuda da kendimi yetersiz gördüm. Kimi istediysem benden daha çok güzellik standartlarına uyan biri o kişiye sahip oldu. Buna şahit oldum. Kalbim acıdı ve güçsüzleştim. Yine de çabalamaya devam ettim. Bir süre sonra gücüm çabalamaya yetmedi ve düştüm. Bu benim 20 yıllık aşk hayatımın özeti haline geldi. Kırılan gururum ve kalbimle her güneş doğduğunda yaşamaya zorlandım.

Daha yolun başındayım belki de ama yolun başında kalbi bu denli kırılan biri olarak Aşk denen duygu durumundan nefret ettim. En çok da kendimden... Yine kalan gücümle yaşamaya çabalıyorum. Yaşarken de boşa olmasın diye kendim için bir şeyler yapıyorum. Bir şekilde kendimden memnun olduğum noktaya geleceğime inancımı yitirmiyorum. Çünkü bu hala ayakta durabilmenin tek yolu. 

Bu noktaya gelebilmek için de çabalamaktan vazgeçmeyecek gücü kendimde var olduğuna inandırmaya devam ediyorum.